Druk schrijvende was ik bezig met een nieuwe column voor Stichting Q-uestion over het Coronavirus en hoe dat overeenkomsten heeft met Q-koorts. Althans, gevoelsmatig. Afgelopen zondag hoorde ik op ‘WNL op zondag’ viroloog Anne Wensing vertellen dat we het RIVM en GGD hebben, die accuraat reageren bij uitbraken. Sprakeloos en met een opkomende frustratie bekeek en beluisterde ik deze uitzending. Mijn voornemen was om hier een pittig stuk over te schrijven.
Mijn voornemen was ook om een brug te maken naar de diversiteit aan patiënten. Hoe een ieder zich voelt, waar het pijnpunt zit in begrip en onbegrip totdat gisteren een bericht verscheen dat een Q-koorts patiënt een einde aan zijn leven heeft gemaakt. De gevolgen van de ziekte kon hij niet (ver)dragen.
En dan word ik stil. En klein. Ineens is pijnlijk duidelijk hoe zwaar onze ziekte is. Voor een ieder van ons. Niemand uitgezonderd. Het confronteert ons met dingen waar ik geen woorden voor heb.
Nooit maar dan ook nooit vergeet ik het moment dat ik ook daar was. Alle voorbereidingen had getroffen om dezelfde weg te bewandelen. De weg naar het einde, de dood, wat op dat moment in de tijd de enige oplossing leek te zijn. Het einde aan pijn. Niet alleen de fysieke pijn maar ook de mentale pijn.
De gevolgen van ziek worden en Q-koorts hebben zijn zo groot. En voor vele van ons ondragelijk. Het raakt ons allemaal. De stroom aan reacties op dit bericht maakte ook dat weer opnieuw duidelijk.
Vooral dat we nooit achter ieder zijn of haar voordeur kunnen kijken en echt weten in welke mate we ons leed (ver)dragen.
Laten we ook deze mensen die zelf hun einde kiezen nooit vergeten.
Ik wens alle nabestaanden heel veel sterkte.
Denk jij aan zelfmoord? Praat erover! Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via www.113.nl
