Q-uestion is een kleine speler. Niet groot onder de patiëntenorganisaties, klein ten opzichte van de grote boerenbelangen, nietig vergeleken met de machtige overheid, en ook heel klein in relatie tot de vele organisaties van behandelaars in de zorg. Klein dus qua aantal, geld, kennis, macht en invloed.
Maar wij hebben wel een punt: wij zijn allemaal onnodig ziek geworden. In de belangenafweging heeft minister Verburg onze gezondheid minder belangrijk bevonden dan de privacy en de economische belangen van geitenboeren. Die gingen in haar ogen voor. Dat snapt niemand. Wij zijn eerst onbehoorlijk behandeld en daarna aan ons lot overgelaten.
Bedrijfsrisico
Onze gezondheid werd beschouwd als een bedrijfsrisico voor de boeren. Oog en voorrang voor onze gezondheid zou de geitenboeren schaden. Dat kon niet. Verburg heeft ons bewust niet op de hoogte gebracht van de plaats waar de gevaarlijke stallen waren, tot diep in 2009 aan toe. Verburg heeft niet de maatregelen willen nemen die ze moest nemen om daarmee de zich alsmaar uitbreidende ellende, die in 2005 ontstond, in te dammen.
De wereld op zijn kop
Haar opvolger Bleker heeft de aanstichters van de epidemie, de geitenboeren, schadeloos gesteld en de vele gedupeerden totaal in de kou laten staan. In gesprekken met hem en zijn opvolgers werd duidelijk dat er van een vergoeding of schikking geen sprake kon zijn. De overheid had de gezondheid wel degelijk vooropgesteld, verklaarde de minister onder ede. En Nederland had geweldige sociale zekerheidsregelingen die openstonden voor de slachtoffers. Toen wij daarom de zaak uiteindelijk aan de rechter voorlegden, vond deze het handelen van de overheid niet onrechtmatig. Wij en met ons velen begrijpen niets van dat rechterlijke oordeel. De wereld op zijn kop: de aanstichter krijgt schadevergoeding, het slachtoffer niet.
David tegen Goliath
In 2010 hebben wij ons verenigd in Q-uestion. Sindsdien hebben wij rond de tafel gezeten met de halve wereld, steeds op eigen initiatief. De uitnodigingen die wij later kregen, waren vaak noodgedwongen en niet van harte. Alle gesprekken voerden wij en voeren wij nog. Vastberaden, vasthoudend, werkend vanuit de inhoud, met argumenten. Dat vraagt veel, kost soms de nodige emotie, maar wij blijven respectvol naar degenen met wie wij aan tafel zitten.
Wij zijn klein, hebben nauwelijks financiële middelen en zijn allemaal vrijwilliger. Het is David tegen Goliath. Maar: wij hebben een springend punt en wij vechten al jaren tegen een groot onrecht. Wij hebben niets te verliezen. Wij blijven dus neuspeuteren. Want neuspeuteren is net als leven, zei Guus Meeuwis ooit: je moet er uit halen wat er in zit.
Bert Brunninkhuis
